Diante deste 6 de decembro no que o españolismo está a intensificar a exaltación do 40 aniversario dun texto legal nacido da herdanza directa da ditadura franquista, desde o Movemento Galego ao Socialismo queremos pór de manifesto a vixencia da lectura crítica que defendeu historicamente o nacionalismo galego e denunciar o edulcoramento que impón, sen excepcións, a lectura feita por parte das forzas estatais. Un edulcoramento que está a servir para camuflar as súas orixes e para lexitimar a negación dos dereitos dos pobos e, por extensión, dos dereitos sociais e democráticos, baixo a defensa abnegada dunha unidade do Estado español que a cada paso é menos sostíbel.
Nun contexto como o actual cómpre recordar que o texto constitucional non é froito dun proceso de superación do período da ditadura, senón que naceu desde un inicio coma un pacto ao servizo das elites franquistas que foron as que planificaron a modernización do réxime para dotalo da forma actual. Coa colaboración da maior parte de esquerda española, o proceso de “transición” evitou explicitamente calquer tipo de depuración do fascismo nos aparellos institucional, xudicial, mediático e económico, de forma que hoxe en día os crimes franquistas seguen impunes e os seus executores ou herdeiros políticos seguen a desfrutar dos seus espazos de poder inctactos.
40 anos despois, vemos como este conglomerado de poder segue ao servizo de intereses moi afastados das necesidades dos pobos e das clases populares. Máis aínda, demóstranse como o principal aliado dun capitalismo irreformábel ao que se amoldan mesmo resolucións xudiciais, como vimos hai pouco a respecto da sentenza dos impostos hipotecarios. Sobran evidencias de como o marco político é deseñado para atender estes intereses económicos en detrimento das necesidades da clase traballadora, como demostrou a reforma expréss da constitución na que PP e PSOE pactaron superditar ao rescate da banca e ao pagamento da débeda as necesidades sociais.
A mellor mostra da continuidade que une o franquismo coa mal chamada transición e a actualidade é a permanencia da monarquía, unha institución que foi directamente designada polo dictador, allea á vontade popular e que absorve recursos económicos que poderían destinarse a outras prioridades mentres desfrutan de privilexios que impiden que sexa fiscalizada e xulgada. Fronte a isto non caben referendos que a lexitimen nin reformas pantalla como as que anuncia timidadamente o goberno de Sánchez, senón a súa supresión no marco do combate estratéxico pola ruptura democrática, a República Galega e un proceso constituínte para retornar a palabra ao pobo.
O sometemento dos pobos negados polo Estado español que a Constitución consagra segue a ser un elemento fulcral para a permanencia do réxime e o que garante os mecanismos de acumulación da súa oligarquía corrupta. O balance destes 40 anos para o pobo galego, tanto da constitución como do seu derivado estatutario, non fai máis que consagrar un saldo de emigración, explotación, espolio dos recursos, liquidación dos sectores produtivos, destrución do territorio e erradicación progresiva da nosa lingua e cultura.
A recente emerxencia, xa a cara descuberta, dun fascismo sen camuflaxes e a súa rápida normalización como actor político é unha clara mostra da natureza do réxime do 78, que nun contexto de cuestionamento dos seus alicerces (fundamentalmente polo proceso independentista catalán) responde coa radicalización e exaltación dos valores dunha constitución que estabelece e lexitima na resposta militar e violenta o control da unidade do Estado. O fascismo, máis ou menos explícito, leva máis de 80 anos instalado nas institucións do Estado Español, como ilustra perfectamente o feito de un ministro de Franco ter exercido durante 16 anos como presidente autonómico. Porén, como resposta á crise dun réxime que xa non é quen de manter a súa estabilidade cos mesmos mecanismos, actores e formas de dominación dos últimos 40 anos, xorden os novos fenómenos que auguran unha ofensiva reaccionaria que cómpre enfrontar en chave non só de denuncia e mobilización antifascista, mais tamén de organización popular, traballo de base e alternativas tácticas e estratéxicas para os sectores populares.
Ante isto, que tanto desde a dereita como desde unha parte maioritaria da esquerda española se aproveite o contexto para culpabilizar o independentismo do auxe das forzas mais reaccionarias e españolistas, amosa que son realmente os pobos do Estado quen están facendo abalar o Réxime do 78 ao indicar como é posíbel escoller un futuro de soberanía, xustiza e democracia como alternativa á involución en termos de dereitos sociais e democráticos que representa o Estado español. É por iso que desde Galiza debemos sumar esforzos para incrementar e organizar a resposta social e continuar a acumular forzas para, frente ás propostas de reforma cosmética ou mesmo de regresión, propiciar a ruptura en chave independentista e revolucionaria, que abra camiño para a construción do socialismo.
40 anos abondan, destapemos a carauta do Estado español e construamos a República Galega!
